Wprowadzenie tłumacza: Laotse (Laozi) urodził się w Chinach, w 604 r. Przed Chrystusem. Kiedy umarł, nie wiadomo. Legenda mówi o nim, że przyszedł na świat, już posiadając lat 72, a przeżył lat 300. Podług innej wersji, Laotse nie umarł i nie umrze, bo wiedzą swoją zdobył ponadczasowość.
Filozoficzno-religijna osnowa tej wiedzy zawarta w trzech śladowych rozprawach: 1) Tao – Księga drogi, 2) Te – Księga cnoty albo prawości i 3) Kan-ing, czyli Księga sankcji. Dwie pierwsze są napisane, trzecia stanowi tradycję ustną i polega na kategoryzacji czynów ludzkich na dodatnie i ujemne,, a także na określeniu ich wzajemnego na siebie oddziaływania.
Tao, wyraz pokrewny greckiemu teos albo łacińskiemu deus, znamionuje sam Laotse w taki sposób: „Istnieje – powiada on – jakieś najwyższe JEST, które zapłodniło niebyt i które z otchłani możliwości pierwotnej wyłoniło pierwiastki bytu, a później stworzyło z nich wszystkie istoty i ciała.
Nie mam dla tego najwyższego JEST nazwy. Dam Mu imię, którem wyrażam Jego najistotniejszą własność (twórczą) – TAO (czyli Droga). W strofach niniejszych starałem się nie o dosłowność przekładową, ile raczej o oddanie myśli przewodniej tego mędrca wielkiego Wschodu.
