W monografii rozważane są nowe możliwości i ograniczenia związane ze stosowaniem nanorurek węglowych do wykonania makroskopowych przewodników elektrycznych na zapotrzebowania elektrotechniki i elektroniki. Wykazano, iż nanorurki węglowe są wyjątkowo atrakcyjnymi materiałami przewodzącymi, które mogłyby być niezwykle szeroko wykorzystywane w makroskali.
stosownie dopasowane techniki wytwarzania makroskopowych przewodników nanorurkowych mogą pozwolić na otrzymanie przewodników o rozmaitych kształtach, rozmiarach, właściwościach elektrycznych, mechanicznych, chemicznych, termicznych, stopniu izotropowości, jak ponadto zdolności do dalszego przetwarzania.
Przewodniki te mogą być jeszcze wolnostojące albo osadzone na podłożach. Praca wskazuje, że w zależności od przeznaczenia przewodnika i jego pożądanej charakterystyki makroskopowe przewodniki nanorurkowe można wykonywać jednocześnie z proszków nanorurkowych, jak i czystych makrostruktur nanorurkowych, takich jak włókna, filmy, maty albo dywaniki nanorurkowe.
Jak zaakcentowano, spomiędzy powyższych włókna i filmy są stanowczo ciekawe dla zastosowań elektrycznych, gdyż mogą cechować się nad wyraz wysoką konduktywnością. Rozważania teoretyczne wskazują, iż przy stosownej optymalizacji morfologii włókien i filmów, przewodniki z nanorurek węglowych mogłyby być lepiej przewodzące niżeli miedź czy aluminium.
