W cieniu zakwitających dziewcząt to drugi tom quasi-autobiograficznego cyklu Marcela Prousta W poszukiwaniu straconego czasu, uwielbianego w powszechnej opinii krytyków za arcydzieło literatury. (Pierwsza część nosi tytuł W stronę Swanna). Piękno niektórych zdań tych powieści zapiera dech w piersiach. Zawdzięczamy to w dodatku niespotykanej maestrii tłumaczenia Tadeusza Boy’a-Żeleńskiego.
Proust atrakcyjnie odmalowuje życie francuskiego mieszczaństwa w czasach tzw. belle époque. Zwraca uwagę na każdy detal, niuans. Wnikliwie i mądrze także relacje międzyludzkie, tu jeszcze najważniejszy jest każdy szczegół, każdy niuans. Główny bohater wchodzi w wiek, gdy najważniejsze stają się dziewczęta….
W tej powieści jest mądrość i znajomość życia niezależna od epoki w jakiej się żyje. Czytając Prousta czerpiemy z bogactwa spostrzeżeń socjologicznych, filozoficznych i psychologicznych. Bogactwa, jakim obdarzać nas może tylko pokaźna literatura.
