„Portret Doriana Graya” Oscara Wilde’a należy do ścisłego kanonu literatury atrakcyjnej. Powieść wydana po raz pierwszy w 1890 roku, w epoce wiktoriańskiej, uważana jest za najwybitniejsze dzieło estetyzmu angielskiego. Autor pyta w niej o kwestie nurtujące ówczesną epokę, lecz jakże aktualne i teraz — czym jest sztuka, piękno, młodość i moralność.
Utalentowany malarz, Bazyli Hallward na jednym z przyjęć poznaje Doriana Graya, nieskażonego jeszcze życiem towarzyskim wyższych sfer młodzieńca. Zafascynowany charakterem,z zasady urodą Doriana Bazyli zaprzyjaźnia się z nim. U Bazylego poznaje Dorian jego przyjaciela, cynicznego lorda Henryka Wottona. Zachwyt graniczący z uwielbieniem ze strony Bazylego wyzwalają w Dorianie próżność, lord Henryk zaś uświadamia mu, że jedyną rzeczą godną posiadania jest młodość. Tymczasem Bazyli kończy malować portret młodzieńca. Na widok swego portretu Dorian pierwszy raz w życiu uświadamia sobie własną piękność a także to, iż już krótko przestanie się nią cieszyć.
„Jakie to smutne! Będę stary, obrzydliwy i ohydny. Jednak ten obraz pozostanie zawsze młody. Nigdy nie będzie starszy niżeli w dzisiejszy dzień czerwcowy... Gdyby była tylko inna droga! Gdyby mogło stać się, abym ja był za każdym razem młody, a obraz starzał się. Za to, za to — dałbym wszystko! Tak, nie ma nic na świecie, czego bym za to nie oddał! Oddałbym za to własną duszę!”
Wkrótce, ze zdumieniem uświadamia sobie, że jego pragnienie się ziściło...
