Kiedy przyciśnie nas bieda, kryzys i ból istnienia, na przekór wszystkiemu uciekamy w świat żartu i beztroski. Ruszamy do kabaretu, żeby zobaczyć jak artyści kpią w żywe oczy z tych, którzy zgotowali nam kłopoty. W kabarecie jest wszystko: piosenka, poezja i pieprzny dowcip. Nie dziwota, „kabaret" to przecież nazwa zestawu naczyń z przyprawami - sól z pieprzem, coś dla smaku. Dla każdego coś miłego.
Polski kabaret potężnie się zmienił przez ponad stulecie swego istnienia. Zaczęło się od krakowskiego „Zielonego balonika" wzorującego się na paryskich kabaretach z Montmartre’u. W Polsce międzywojennej kabaret przybrał formę teatrzyku, oscylującego między rewią a tradycyjnym kabaretem. Podstawą były: literackie teksty najwyższej próby, gwiazdorskie aktorstwo i fachowa konferansjerka. Z kolei po drugiej wojnie światowej kabaret przejął rolę politycznego odgromnika – równocześnie montowanego przez niepokornych twórców, jak i poprzez władze polityczne. Na scenach kabaretowych występowała śmietanka aktorska, a cięte, złośliwe i pełne aluzyjnych treści teksty pisali znani autorzy.
- Zielony Balonik. Królewskie miasto Kraków i frywolne żarciki.
- Qui pro quo. Julian Tuwim, Marian Hemar i legendarna konferansjerka Fryderyka Járosy’ego
- Perskie i Morskie Oko. Eugeniusz Bodo robi z siebie małpę
- Piwnica pod Baranami
- Salon Niezależnych. Wieczni protestanci
- Kabaret Dudek. Rzeczpospolita najkorzystniejszych aktorów i spektakularnych tekściarzy
- Pod Egidą. „Więcej powietrza!" Ilu kolegów z garderoby donosiło po spektaklu na mężczyzny Janka?
- Tey. Legendarny duet Smolenia i Laskowika
Po odzyskaniu wolności można było mówić już wszystko i o wszystkich. Część kabareciarzy poszła do polityki, a niektórzy znani, renomowani, a niepokorni dorobili się literek TW przed nazwiskiem.
