Autor (pedagog,przede wszystkim ojciec i dziadek) mówi o istocie i celu wychowania, o partnerstwie i władzy rodzicielskiej, o roli kar i nagród, a także o momencie, w którym powinny kończyć się kompetencje decyzyjne rodziców wyjaśnia, wspiera i nakłania do podjęcia wychowawczej misji, która może być dobra i owocna, a co najważniejsze, jest dla każdego w zasięgu jego możliwości.
W realnym życiu istotą naszych działań wychowawczych jest pobudzanie i ukierunkowywanie rozwoju dziecka poprzez decydowanie (co ma robić, co może, czego mu nie wolno) i bycie z nim w dialogu (słuchanie go, a także objaśnianie co, jak i dlaczego?). Dzięki władzy wychowawczej dziecko ma wyznaczane granice i jest mobilizowane do działania (pozbieraj klocki, odrabiaj lekcje, zaopiekuj się siostrą), a przez dialog z dorosłym pogłębia swoje rozumienie świata, w którym żyje.