Praca badawcza została zorganizowana w kilku etapach. Etap pierwszy stanowiło zebranie i usystematyzowanie treści zawartych w wyżej wymienionych materiałach. Na etapie drugim, obejmującym kodowanie materiału, starano się wydobyć treści bezpośrednio lub pośrednio dotyczące prezentowanego zagadnienia.
Etap trzeci polegał na kategoryzacji treści, co pomiędzy innymi pozwoliło wyodrębnić wspólne obszary aktywności pedagogów i policjantów, a także usystematyzować skategoryzowany materiał badawczy. Ostatni etap stanowiło syntetyczne opracowanie i pisemnie przedstawienie materiału badawczego z wyraźnym wskazaniem zarówno możliwości, jak i ograniczeń zastosowania teorii pedagogicznej w pracy funkcjonariuszy Policji.
Dopełnienie tej najszczególniejszej części opracowania stanowi jego część oparta na badaniach empirycznych przeprowadzonych wśród policjantów studiujących albo odbywających szkolenia zawodowe w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie w roku akademickim 2015/2016.
Metodologia przeprowadzonych badań została szczegółowo przedstawiona w pkt 1 rozdzialu VI przedłożonego studium, nie ma zatem potrzeby omawiania jej tutaj w szczegółach. Cel podjęcia tych badań stanowiła próba znalezienia odpowiedzi na pytanie, czy wspomniana wyżej intuicja badawcza autorów pokrywa się z rzeczywistym zapotrzebowaniem funkcjonariuszy.
Mogłoby się bowiem okazać, iż podjęte analizy są całkowicie oderwane od policyjnych realiów, a co za tym idzie, w ocenie funkcjonariuszy zupełnie nieprzydatne. W przeprowadzonych badaniach chodziło więc w głównej mierze o weryfikację założenia autorów opracowania, że wiedza i umiejętności pedagogiczne policjantów szczególnie mogą wpłynąć na profesjonalizm realizacji powierzonych im zadań z zasady z zakresu profilaktyki społecznej, w tym także edukacji dla bezpieczeństwa.
Uszczegółowienie tak określonego celu badawczego stanowią pytania dotyczące ewentualnego miejsca i roli przygotowania pedagogicznego policjantów w dotychczasowym systemie ich kształcenia zawodowego i treści, które mogą być nad wyraz przydatne w policyjnej praktyce.
Do realizacji tak sformułowanego celu badawczego przyjęta została metoda sondażu diagnostycznego, jako najistotniej właściwa dla uzyskiwania wiedzy m.in. Na temat opinii i poglądów wybranych zbiorowości.
Stanowi ona tzw. Miękką odmianę metod ilościowych. Jako hipotezę główną przyjęto, iż zdecydowana większość funkcjonariuszy Policji, posiadając na uwadze własne doświadczenie zawodowe, dostrzega potrzebę uwzględnienia wiedzy pedagogicznej w realizacji zadań służbowych.
Hipotezy uzupełniające wiążą się ze zmiennymi społeczno-demograficznymi, jakimi są głównie wykształcenie funkcjonariuszy oraz staż służby w Policji. Zakłada się, że funkcjonariusze mający wyższe wykształcenie i z dłuższym stażem pracy (powyżej 5 lat), częściej dostrzegają potrzebę zastosowania naukowej wiedzy pedagogicznej w mistrzowskiej realizacji zadań służbowych aniżeli funkcjonariusze z krótszym stażem pracy i nieposiadający wyższego wykształcenia.
Jako narzędzie badawcze wykorzystano autorski kwestionariusz ankiety na temat możliwości zastosowania wiedzy pedagogicznej w pracy funkcjonariuszy Policji. Równocześnie zaprezentowane w opracowaniu analizy teoretyczne, jak i skategoryzowany materiał empiryczny mogą stanowić punkt wyjścia do wprowadzenia nowego przedmiotu w kształceniu funkcjonariuszy na różnych jego etapach czy także inspirować do podejmowania jakościowo nowych zagadnień merytorycznych w zakresie doskonalenia zawodowego.
