Cywilizowanie dzieci to swoiste projektowanie dzieci przy pomocy norm, wzorców i wartości uważanych w określonych momentach kulturowo-historycznych za pożądane. Przekonanie, iż dziecko musi zostać poddane społecznej i kulturowej „obróbce" dotyczącej jego umysłu, emocji i ciała – czyli tytułowemu „cywilizowaniu" – towarzyszy zachodnim praktykom wychowawczym przynajmniej od czasów Oświecenia.
Choć procesy te nie są zjawiskiem nowym, ich intensyfikacja i wieloaspektowość — wykonywanie wielu, nieraz sprzecznych założeń i oczekiwań wobec dzieci — są warte analizy. W książce przyglądamy się „cywilizowaniu dzieci" w przeróżnych kontekstach historycznych, łącząc metody i perspektywy kulturoznawstwa, antropologii społecznej, historii sztuki, prawa i socjologii.
Interdyscyplinarność tego ujęcia służy pokazaniu złożoności procesów społecznego wychowania. Wraz z autorkami rozdziałów czytamy na nowo teorię Norberta Eliasa przez pryzmat badań dzieci i dzieciństwa, zwracając szczególną uwagę na rolę i sprawczość dzieci w tych procesach.
Autorkom recenzowanej monografii udało się zaproponować rzeczywiście świeże ujęcie dzieciństwa w zakresie humanistyki i częściowo nauk społecznych. […] Przed pomysłodawczyniami tego tomu nikt nie pokusił się o zbadanie ergonomiczności Eliasowskiego ujęcia „procesu cywilizowania" w próbach zrozumienia i wyjaśnienia przeróżnych form pojmowania i praktykowania dzieciństwa w nowożytnej Polsce.
I już ten fakt świadczy o oryginalności przedstawionego tomu.
