Klasa robotnicza w takiej postaci, jaka się ukształtowała w XIX wieku — jako „stały punkt odniesienia, centralny problem, zdolny długotrwale mobilizować umysły i serca" — przestała istnieć. Co pozostało z tej „klasy"? Na pierwszy rzut oka odosobnione, zatomizowane, szarpane podziałami jednostki, coraz bardziej poddane presji powiększania sprawności pracy, które sprawiają wrażenie, jakby zrezygnowały z podejmowania wspólnych działań.
Decydujące znaczenie dla przekonania o „znikaniu" robotników i pracy materialnej ma to, że w dyskursie zarówno publicznym, jak i naukowym najwięcej uwagi poświęca się pracy niematerialnej i etosowi klasy średniej.
Monografia autorstwa Beaud i Pialoux jest efektem wieloletnich badań jakościowych i ilościowych, przeprowadzonych w fabryce Peugeota, i wyrasta z francuskiej tradycji badań socjologicznych i etnologicznych.
Fabryka, w której codziennie spotykają się menedżerowie i robotnicy, pozwoliła autorom zestawić, skonfrontować i pokazać rozdźwięk między dwoma odmiennymi etosami pracy – kierowników, odwołujących się do innowacyjności, mobilności i kreatywności, oraz robotników, którym warunki pracy nie proponują możliwości sięgania po nowe dobra kulturowe, takie jak samorealizacja czy bycie nowoczesnym.
Mimo iż diagnozy autorów odnoszą się do realiów Francji, większość identyfikowanych poprzez nich problemów i paradoksów ma z całą pewnością charakter uniwersalny.
