Monografia dotyczy metafory, przestrzeni dzieła, nexusu aktu twórczego, parergonu i ergonu, lecz właściwie ludzkiej potrzeby całościowego oglądu świata i umiejscowienia siebie w świecie. Jest książką estetyczną, metafizyczną i etyczną.
Jest książką o myśleniu i koncepcjach, ale też o doświadczeniu i przeżywaniu świata. Odtworzone są innowacyjne i ponowoczesne formuły rozpadu człowieka, po to jednak, abyśmy mieli szeroką kulturową perspektywę, a dzięki niej mogli rzetelnie i sprawnie poradzić sobie „w niełatwym zadaniu zrozumienia samych siebie".
Pomimo iż wielu autorów zatrzymuje się na wymiarze struktury rzeczywistości w formule Jacques’a Derridy (ergon–parergon), wyraźnie widoczna jest inklinacja do przekraczania ontologicznego ujęcia świata i poszukiwania rozmiaru doświadczenia egzystencjalnego jako klucza do interdyscyplinarnego dialogu między filozofią i estetyką a innymi naukami, jak neurobiologia, nauki o kulturze i teorie sztucznej inteligencji.
Ergon i parergon jest ugruntowany w takim doświadczeniu egzystencjalnym, które zmienia optykę, kształtuje wrażliwość, upraszcza decyzyjność i działanie. Monografia demonstruje owo doświadczenie w najróżniejszych aspektach, oferuje opcje i podsuwa odpowiedzi.
Z recenzji dr hab. Anny Kawalec, prof. KUL
