Prace prowadzone poprzez Polski Związek Bokserski w latach 1923-1939, związane z organizacją sportu pięściarskiego w skali ogólnokrajowej, zostały uwieńczone wielkimi osiągnięciami. Na ogół przyczyniły się do zmiany wizerunku pięściarstwa jako dyscypliny sportowej, postrzeganej początkowo jako „prymitywna bijatyka".
Z biegiem lat sport bokserski zyskał ogromną popularność, wyrastając do rangi niemal sportu narodowego. To właśnie w drugiej Polowie lat trzydziestych XX wieku zbudowano podwaliny pod tzw. Polską Szkołę Boksu, której wychowankowie, trenujący pod wodzą polskiego trenera wszechczasów – Feliksa „Papy" Stamma, święcili tryumfy na światowych ringach jeszcze dużo lat po wojnie.
O wysokim poziomie sportowym polskiego boksu w okresie międzywojennym świadczyły lokaty uzyskiwane w zawodach najwyższej rangi, takich jak oficjalne mecze międzypaństwowe, czy pięściarskie mistrzostwa Europy.
Wzrost liczebny Związku, rozbudowa jego struktury organizacyjnej, szeroko zakrojona działalność na niwie szkoleniowej, a także wynikający z niej dynamiczny rozwój kierunku sportowego i związane z tym liczne sukcesy polskich pięściarzy we współzawodnictwie międzynarodowym, to najistotniej czytelne dowody efektywności działań władz związkowych w okresie międzywojennym.
