Literatura polska pełna jest nazwisk, które zatarły się w świadomości czytelniczej, co więcej, mimo upływu czasu i obszerniejszego doświadczenia historycznoliterackiego, nadal trudno jednoznacznie ustalić, z jakiej przyczyny? Twórczość wielu polskich pisarzy, znanych i renomowanych w swym czasie, z różnych powodów popadła w literacki niebyt, a nie za każdym razem na to zasłużyła. Do grona tych twórców zalicza się z pewnością Janusz Teodor Dybowski, należący – zdaniem niektórych leksykografów – w kraju i na emigracji do ważnego literackiego tła i posiadający sporo rozmaitych zasług dla kultury.
Praca ta, oparta na konkretnych i – w miarę możliwości – ponadto uwierzytelnionych materiałach źródłowych, jest autorską i wrażeniową próbą spojrzenia na życie i twórczość Janusza Teodora Dybowskiego – zapomnianego dramaturga i prozaika, o którym sam Aleksander Zelwerowicz mawiał niegdyś – „twórca wybitnie utalentowany z obszernym wyczuciem sceny i ogromną siłą artystycznego wyrazu”.
Pisarz sztuk teatralnych i utworów młodzieżowych, związany z Kaliszem.
