"Fascynująca opowieść o zatopieniu „Lusitanii" pióra mistrza literatury faktu i autora bestsellerów „New York Times", Erika Larsona 1 maja 1915 roku, w dziesiątym miesiącu pierwszej wojny światowej, „Lusitania", wytworny liniowiec oceaniczny, którego bogaty wystrój przywodził na myśl angielską posiadłość wiejską, wypłynął z Nowego Jorku, kierując się do Liverpoolu.
Na pokładzie znalazła się rekordowa ilość dzieci. Pasażerowie wykazywali zaskakującą niefrasobliwość, choć zdawali sobie sprawę, że Niemcy ogłosiły wody wokół znacznej Brytanii strefą wojny, a niemieckie U-booty od miesięcy polują na statki na Północnym Atlantyku.
„Lusitania" była jednym z sporych transatlantyków tej ery – i najszybszym wówczas liniowcem – a jej kapitan, William Thomas Turner, wierzył głęboko w dżentelmeńskie zasady prowadzenia wojny, które przez ostatni wiek broniły przed atakami cywilne statki.
lecz Niemcy postanowili zmienić reguły gry, a Walther Schwieger, kapitan Unterseeboot-20 był gotów do czynu. A choć supertajna brytyjska jednostka wywiadowcza wyśledziła jego U-boota, nie poinformowała o tym fakcie nikogo.
Gdy U-20 i „Lusitania" zmierzały do Liverpoolu, mnóstwo czynników wielkich i całkiem minimalnych – takich jak buta, przelotna mgła, czy pilnie strzeżona tajemnica – doprowadziło wspólnie do jednego z największych nieszczęść w historii wojny na morzu.
Ta opowieść wydaje się należycie znana, lecz Erik Larson udowadnia jak szczególnie się mylimy, sądząc, iż wiemy na ten temat wszystko. Narracja, prowadzona na przemian z punktu widzenia myśliwego i zwierzyny, odmalowuje portret Ameryki u szczytu Ery nowoczesnej i przypomina niemało barwnych postaci takich jak sławny bostoński księgarz Charles Lauriat, Theodorate Pope, pionierka wśród kobiet-architektów, czy pogrążony w żałobie prezydent Woodrawa Wilsona, który obawiał się powiększenia światowego konfliktu na Stany Zjednoczone a równocześnie upajał się perspektywą nowej miłości.
To ważna i idealnie napisana książka, która przypomina zapomniane detale i wymowę szerokiej tragedii."