Książka doktor Nawrockiej dotyczy wyjątkowo ważnej problematyki społecznej, jaką jest starość. Autorka nie tylko z dużą wiedzą, lecz też z dużą wrażliwością pokazuje serie oryginalnych badań na temat percepcji ludzi starych [...], ustosunkowań wobec nich [...] i ich satysfakcji z życia, w tym poglądów na miłość [...].
Osadzając swoje badania w teoriach i modelach psychologii społecznej, doktor Nawrocka wyraźnie wychodzi poza dominującą tendencję w geropsychologii, która zarówno w Polsce, jak i innych krajach skoncentrowana jest na analizie skutków, jakie procesy starzenia się wywierają na podstawowe funkcje psychiczne.
Autorka [...], pytając o to, jak siebie widzą ludzie starzy i jak ich widzą inni, od nich młodsi, prezentuje [...], że warto jest badać inne aspekty starości w miejscu przypisanym ludziom starym przez polskie społeczeństwo.
Miejsce to, choć różne, nie jest najkorzystniejsze. Bardziej bądź mniej negatywne nastawienia i obrazy starych ludzi nie sprzyjają ich integracji społecznej. Co gorsza, rzadko odpowiadają ich żywotności czy potrzebom.
W kontekście postępującego cyklu starzenia się społeczeństw i wydłużania wieku życia refleksja nad starością i jej godnością jest refleksją znaczną. Badania przedstawione przez doktor Nawrocką nie tylko do niej pobudzają, lecz też wskazują na konieczność, a także możliwość działania na rzecz ludzi starych.
Ich ogromną zaletą, poza rygorem proponowanych narzędzi i trafnością analizy zgromadzonych danych, jest [...] ich tematyka. Z recenzji prof. Dr hab. Ewy Drozdy-Senkowskiej
