Szymborska. Szkice do portretu

Książka Krystyny Pietrych Szymborska. Szkice do portretu to niezmiernie ciekawa sugestia odczytania na nowo poezji autorki Końca i początku, osadzająca twórczość w kontekstach biograficznych, aby ukazać ścisły splot poezji i życia, poczynając od juweniliów po utwory ostatnie. Całość składa się z dwóch części, oferujących odrębne rozwiązania koncepcyjnie i problemowe, a zarazem wzajem dopełniające się. Z pierwszej, obejmującej trzy pierwsze rozdziały, wyłania się złożony i wieloaspektowy portret Szymborskiej – kobiety i poetki. Opowieść o życiu noblistki dopełniaj wiersze, tyleż prywatne, co uniwersalizujące jednostkowe doświadczenie. Autorka, sięgając do faktografii, wybiera z niej fragmenty o decydującym o przyszłości poetyckiej znaczeniu, jak np. Zarzut awangardowego niezrozumialstwa, doświadczenie socrealizmu, doznanie osobistej straty. Fakty z życia i twórczość poetki ukazywane są w szerokiej perspektywie, która pozwala wydobyć ciągłość procesu twórczego, związanego z prywatnym i pokoleniowym doświadczeniem Szymborskiej. Pierwsze trzy rozdziały mają otwarty na wszelkich, w dużej mierze popularnonaukowy charakter – prowadzą biograficznym kluczem poprzez poezję autorki Soli, pokazując jej mnogość i związek doświadczenia życiowego z artystycznymi wyborami. Na drugą, symetryczną pojemnościowo część książki składają się kolejne trzy rozdziały. Dominuje w nich podejście problemowe, wynikające z pytań o rzeczy zasadnicze: o miejsce człowieka w poetyckim świecie i jego antropologiczny rozmiar, o relację człowiek–zwierzę i ekokrytyczną empatię; o figurę „małej dziewczynki" czy „mistrzyni", która w tej poezji staje się znakiem ludzkiej kondycji; o rolę snu i śnienia w poezji i życiu poetki. O ile w pierwszej części książki dominuje spojrzenie z lotu ptaka na poezję Szymborskiej, a poetyka stanowi dyskretne tło rozważań, o tyle w drugiej pojawiają się analizy poszczególnych wierszy, a tym samym pokazany zostaje kunszt poetycki Szymborskiej. W efekcie powstaje autorski „szkic do portretu" poetki – znacząca, uważna i empatyczna opowieść o poezji i egzystencji Szymborskiej. Rolę najważniejszych światopoglądowych drogowskazów pełnią tu kategorie, takie jak dar, zdumienia, żart, podziw czy rozpacz. Książka naukowo niezmiernie kompetentna, napisana w sposób zajmujący i przystępny, zapraszająca do lektury szersze grono także nieprofesjonalnych czytelników. Uzupełnieniem publikacji są fotografie z życia Wisławy Szymborskiej (m.in. Odręcznie napisanej ostatniej prośby skierowanej do Michała Rusinka).