Monografia Teatr w Słupsku. Przedstawienia składa się z dwóch części. Pierwsza – Przedstawienia i konteksty – przybliża mocne wydarzenia teatralne, premiery i ich okoliczności, jak w dodatku twórców związanych ze słupską sceną (Macieja Prusa, Waldemara Śmigasiewicza, Ireny Jun, Tadeusza Łomnickiego) oraz zespoły teatralne mieszczące się w nurcie teatru osobnego (Teatr Rondo i studencki Teatr KontemPlujący).
Druga – Przedstawienia w wywiadach, wspomnieniach, recenzjach – stanowi próbę komentarza i zarazem uzupełnienia informacji o słupskich wydarzeniach teatralnych w postaci wywiadów i wspomnień Stanisława Miedziewskiego, Antoniego Franczaka, Małgorzaty Kamińskiej-Sobczyk i Aliny Skiepko-Gielniewskiej.
Pracę zamyka wybór recenzji teatralnych, które w szerokiej mierze zaważyły na recepcji krytycznej słupskich przedstawień,, a także fragmenty Dziennika teatralnego Daniela Kalinowskiego. Pierwszą część pracy otwierają dwa teksty poświęcone tej samej realizacji Edwarda II Christophera Marlowe’a w reżyserii Macieja Prusa autorstwa Justyny Kozłowskiej, a także Agaty Brzóski.
Słupsko-koszalińskie przedstawienie Bałtyckiego Teatru Dramatycznego im. Juliusza Słowackiego z 1969 roku autorki umieszczają w kontekście kolejnych przedstawień w dorobku reżyserskim Macieja Prusa – jego fascynacji teatrem okrucieństwa (Justyna Kozłowska) i dramatem elżbietańskim, które zaowocowało wystawieniem najpierw sztuki Christophera Marlowe’a, później procesu realizacji dramatów Williama Szekspira (Agata Brzóska).
Artykuł Jacka Mikołajczyka przybliża okoliczności powstania w Słupsku instytucjonalnego teatru muzycznego (1976) i konteksty powołania do życia progresywnej koncepcji teatru muzycznego w mieście o dość specyficznej lokalizacji geograficznej.
Losy Państwowego Teatru Muzycznego w Słupsku nie zapisały się zbyt długą historią w dziejach placówek o podobnym profilu w Polsce, choć przyniosły przedstawienie na miarę jednej z najciekawszych realizacji w historii słupskiego teatru.
Postulowany poprzez ówczesnych krytyków model teatru muzycznego otrzymał swoją szansę i w wymiarze lokalnym zaowocował realizacją Operetki Witolda Gombrowicza w inscenizacji Macieja Prusa (1977). Przedstawienie zostało opisane poprzez Jana Ciechowicza, nie po raz pierwszy zresztą, gdyż autor był jednym z recenzentów i premierowej Operetki, i teatru muzycznego w Słupsku.
Koleje spojrzenie na realizację dramatu Gombrowicza Jan Ciechowicz wzbogacił o kontekst wcześniejszych polskich realizacji dramatu w reżyserii Kazimierza Dejmka, Józefa Grudy i Kazimierza Brauna. Atrakcyjnie prezentowały się na słupskiej scenie dwa „Gombrowicze" Waldemara Śmigasiewicza opisane poprzez M.
Jarmułowicz. Gombrowiczowskie inscenizacje Ślubu (2004) i Ferdydurke (2006) na scenie Nowego Teatru w Słupsku, zdaniem M. Jarmułowicz, miały być typową „lokomotywą sukcesu" dla peryferyjnej sceny autorstwa Waldemara Śmigasiewicza.
Dwa kolejne teksty prezentują dokonania instytucji oraz zespołów teatralnych mieszczących się w nurcie teatru osobnego. Jolanta Betkowska przybliża nietypowe „spotkanie w Becketcie", tj. Realizacje monodramów w wykonaniu Ireny Jun oraz Tadeusza Łomnickiego na scenie słupskiego Teatru Rondo (Nie ja, Kołysanka i Ostatnia taśma), zaś Agnieszka Bednarek opisuje przedstawienia studenckiego Teatru KontemPlującego, mieszczące się w nurcie – adekwatnie nazwanym poprzez nią – „teatralnym esejem" (Gaz, Cogito Incognito i Biała noc).
Druga część pracy, Przedstawienia w wywiadach, wspomnieniach, recenzjach, stawia sobie za cel dopełnienie danych o słupskich wydarzeniach teatralnych. Przedstawia wywiady i wspomnienia Stanisława Miedziewskiego i Antoniego Franczaka, twórców związanych z Teatrem Rondo, autorstwa Jolanty Krawczykiewicz.
Autorka i jej rozmówcy przybliżają okoliczności powstawania jednocześnie przedstawień plenerowych, jak i samej koncepcji teatru napowietrznego, wydarzeń towarzyszących Słupskiej Scenie Monodramu Teatru Rondo oraz odbywających się w Słupsku cyklicznie festiwali i przeglądów teatralnych.
W wywiadach z Małgorzatą Kamińską-Sobczyk i Aliną Skiepko-Gielniewską Tatiana Skumiał demonstruje z kolei dokonania Państwowego Teatru Lalki „Tęcza" w Słupsku. Na przykładzie przedstawień adresowanych do dziecięcego odbiorcy, tj.
Złotego serca w opracowaniu inscenizacyjnym i reżyserii Małgorzaty Kamińskiej-Sobczyk (2001) oraz Tygrysa Pietrka w reżyserii Aliny Skiepko-Gielniewskiej (2012), autorka ukazuje nie tylko specyfikę pracy w teatrze lalkowym, ale także pośrednio problemy współczesnego teatru lakowego w Polsce.
Po wywiadach umieszczono (opatrzony adekwatnym komentarzem merytorycznym) wybór recenzji teatralnych, m.in: Operetki Macieja Prusa (1977), dwóch wersji Hamletów firma Grzesińskiego (1981), Jana Macieja Karola Wścieklicy Prusa (1969) i Jacka Bunscha (2012) oraz krytycznych komentarzy do najnowszych przedstawień Nowego Teatru im.
Witkacego w Słupsku, np. Dziadów w reżyserii Stanisława Miedziewskiego, Galaktyki Szekspira Marcina Grota (w jego reżyserii) oraz Romanki Jacka Chmielnika w reżyserii Edwarda Żentary. Dobór recenzji wieńczy krytyczny dwugłos, obejmujący omówienie Szczęśliwego dnia w reżyserii Andrzeja Chichłowskiego (2007), któremu to przedstawieniu przypadła niechlubna etykieta „towaru teatropodobnego" (określenie Andrzeja Lisa).
Zaprezentowane w pracy recenzje w obfitej mierze zaważyły nie tylko na krytycznej recepcji słupskich osiągnięć teatralnych w prasie i świadomości ogólnopolskiej, lecz stanowią zarazem komponent nierozerwalnie związany z dziejami lokalnego teatru.
Część drugą monografii zamykają fragmenty Dziennika teatralnego aktora-amatora Daniela Kalinowskiego oraz wybór materiałów ikonograficznych, które udało się zgromadzić wokół premiery Cyrku Oklahoma, przedstawienia powstałego na przełomie 2002 i 2003 roku na podstawie scenariusza według Ameryki Franza Kafki.
Autorskie, subiektywne komentarze Daniela Kalinowskiego, a także zaprezentowana ikonografia wydają się tym bardziej wartościowe, że przybliżają teatralne okoliczności poprzedzające reaktywację stałego teatru zawodowego w Słupsku (2004).
Przedstawienia tego nie odnotowują żadne rejestry ani wykazy teatralnych premier, a pamięć o nim zapewne będzie trwała tak długo, jak długo żyli będą świadkowie tych wydarzeń (Ze Wstępu).
