Teoria Niegasnących Gwiazd

Robiąc to, co kochasz, płoniesz, lecz nigdy się nie wypalasz

Lilly miała wszystko… aż do dnia śmierci ukochanego ojca. Mimo iż od tragedii minęło już dużo lat, dziewczyna wciąż nie potrafi otrząsnąć się z bolesnych wspomnień i zacząć żyć na nowo. Lęk przed ponowną stratą uniemożliwia jej otwarcie się na miłość. Jedynym, co choć na chwilę pozwala dziewczynie zapomnieć o towarzyszącym na co dzień bólu, jest muzyka, a także sztuka.

Klara Engel stąpa po świecie znacznie dłużej aniżeli Lilly, ale… nie wszystko z tego pamięta. Obecnie mieszka w domu spokojnej starości, gdzie choroba Alzheimera stopniowo okrada ją ze wspomnień. Pani Engel kurczowo trzyma się jednego pragnienia – napisania własnej powieści.

niespodziewany wyjazd Lilly do wujka sprawia, iż ścieżki jej i Klary się przecinają. To spotkanie da początek historii, która zmieni życie pań. Obie będą musiały odnaleźć swoje życiowe ścieżki. Czy najjaśniejsza z gwiazd wskaże im właściwą drogę?


– Obojętność dotyka najmocniej, bo jest bezuczuciowa, pusta, obrzydliwa. Kiedy jesteś obojętny, przechodzisz obok człowieka bez słowa, odpychasz go od siebie, ranisz, z początku nie posiadając świadomości swych błędów. To nie jest jeden porządny cios, po którym człowiek pada nieprzytomny. To nieduże, z pozoru niewidoczne uderzenia, które z czasem wywołują gnijącą, niedającą się uleczyć, otwartą ranę.
– Dramatyzujesz, Mia – powiedziałam dość raptownie, lecz coś ścisnęło mi gardło.
– To dzisiaj chcę poznać twoją teorię. Proszę, powiedz, co sądzisz o obojętności? Uważasz ją za coś prawidłowego?
– Nie, to znaczy…
– Co znaczy?
– Nie mam zdania – bąknęłam, bo uświadomiłam sobie, że to, co powiedziała Mia, było prawdą.