Bogata tradycja i pełne słońca pejzaże Andaluzji niezmiennie przyciągają uwagę filmowców już od początków kina, które równocześnie odzwierciedla, jak i aktywnie kształtuje kulturowe obrazy regionu, nierzadko uwikłane w zależności społeczno-polityczne danego czasu.
Analiza ponad trzystu hiszpańskich filmów fabularnych z lat 1910–2021 przedstawia zmiany zachodzące w demonstrujeniu Andaluzji – od folklorystycznych klisz españolady, traktujących południe jako metonimię całego kraju i egzotyczną atrakcję, po parodystyczny stosunek do tej formuły, poszukiwanie realizmu i lokalnej tożsamości czy użytkowanie regionalnych lokacji jedynie jako tła dla narracji o czymś innym.
