Dogmaty postrzega się nieraz jako swego typu ograniczenie, które zapobiega rozwój i krępuje wolność myśli. Jest jednak zgoła odwrotnie. Pomagają one ukierunkować myślenie, a na dodatek są hermeneutycznym kluczem do odczytywania rzeczywistości ludzkiej.
Celem niniejszej monografii jest ukazanie paradoksalnie niedogmatycznej struktury i natury dogmatyki chrześcijańskiej. Demonstruje ona i namawia do odnowy świadomości metodologicznej w środku dogmatyki.
Jej największą ambicją jest ponowne otwarcie możliwości rozumienia prawd wiary w prawdziwym dialogu z obrazem świata dostarczanym poprzez osiągnięcia nauk szczegółowych. Ostatecznie chodzi tu o dogmatykę symfoniczną, dialogiczną, nierozłączną, która dostarcza wyraźnego impulsu w życiu i duszpasterstwie Kościoła.
Nie ma w dogmatyce nic ze statyczności, nic z lęku przed poznaniem, nic z pogardy dla ciągle nowej teraźniejszości. Jest w niej za to siła, żar rozumu i serca, tęsknota za oglądaniem już nie w zwierciadle, ale za byciem twarzą w twarz, za poznaniem nie po części (por.
1 Kor 13,12). Ukazana poprzez Autorów teologia jest odważna. Nie boi się szukać symfoniczności z innymi naukami. Uprawiający ją są gotowi szukać instrumentów, których będą mogli używać razem z przedstawicielami innych przestrzeni wiedzy i umiejętności.
ks. Dr hab. Cezary Smuniewski Dzieło to jest na ogół prekursorskie, twórcze, perspektywiczne i niezbędne, zarówno dla teologii, a typowo dla dogmatyki, jak także dla innych dziedzin nauki, z którymi teologia dogmatyczna wchodzi w relacje treściowo-metodologiczne.
Uważam, że nie tylko dogmatyka „ma się uczyć" od innych, ale też – dzięki czemu metodologicznemu otwarciu – pozostałe dziedziny wiedzy mają się „uczyć" jak poszukiwać prawdy, nie wykluczając ze swojego poznania rzeczywistości Boga.
ks. Prof. Krzysztof Góźdź
