W drugim tomie Rozmów obrazów obrazy połączono są ze sobą za sprawą artystycznych wyzwań i środków wyrazu. Są to nie tylko kwestie koloru, światła i faktury, ale też perspektywa, a także optyczne i iluzjonistyczne triki.
Zabawy polegające na oszukaniu widza, tak aby nie wiedział, gdzie kończy się świat realny, a gdzie rozpoczyna namalowany. Przedstawione są popisy artystycznej wirtuozerii produkowane przy pomocy anamorfozy oraz próby namalowania niemożliwego, jak o odwzorowywaniu burzy napisał Pliniusz Starszy.
Kluczem doboru obrazów w pierwszym tomie były tematy, motywy i ich reinterpretacje, w drugim natomiast są to w głównej mierze środki malarskie. To jednak tylko arbitralny klucz, sposób na połączenie ze sobą dzieł powstałych w różnych ośrodkach albo w odległych od siebie epokach.
W istocie bowiem tematu i sposobu jego wykonania nie da się rozdzielić. Emocje widza są budowane zarówno za pomocą tego, co jest przedstawione, jak i tego, jak to jest zrobione. Zgromadzone w obu tomach eseje są zaproszeniem do samodzielnego patrzenia i gry skojarzeń.
W historii sztuki nie ma jednej właściwej interpretacji poszczególnych dzieł. Jest tyle obrazów, ilu odbiorców. Sztuką należy się radować niezależnie od posiadanej wiedzy. Starczy tylko mieć odwagę, aby patrzeć.
Grażyna Bastek – historyczka sztuki i publicystka. Specjalizuje się w historii europejskiego malarstwa i badaniu technik dawnych mistrzów. Pracuje w Muzeum Narodowym w Warszawie; w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego prowadzi zajęcia poświęcone malarstwu nowożytnemu.
Zajmuje się popularyzacją historii sztuki. Jej eseje o malarstwie były publikowane w „Art And Business", „Dwutygodniku.com", „Przekroju". Prowadzi stałą rubrykę o sztuce w „Newsweek Historia", a w II programie Polskiego Radia współtworzyła audycję „Jest taki obraz".
