Zarządzanie dziedzictwem kulturowym można zdefiniować jako konserwację i mądre zastosowanie zasobów dziedzictwa kulturowego dla dobra publicznego. Kluczową koncepcją, leżącą u podstaw tej dyscypliny nauki i praktyki, powstałej w latach 70.
XX wieku w związku z dynamicznymi przemianami, prowadzącymi od biernego społeczeństwa rządzonego poprzez władze do świadomego demokratycznego społeczeństwa obywatelskiego, jest zarządzanie zmianami społecznymi, ekonomicznymi i politycznymi w taki sposób, aby nie wywoływały utraty wartości potencjalnie zawartych w dziedzictwie kulturowym.
Współczesne zarządzanie tym dziedzictwem jest oparte zatem na transdyscyplinarnej wiedzy naukowej, na publicznej partycypacji w procesach konserwacji, na publicznej prezentacji obiektów dziedzictwa i ich obiektywnej i wielostronnej interpretacji, a także na negocjacjach społecznych, doradztwie, uwzględnianiu opinii i aspiracji najróżniejszych sektorów społeczeństwa i na publicznym uzasadnianiu decyzji administracyjnych.
Niniejsza książka jest pierwszym w polskim piśmiennictwie całościowym przedstawieniem problematyki zarządzania dziedzictwem kulturowym.
