Wojciech, Otto i Bruno – dwóch biskupów i cesarz; dwóch misjonarzy uwikłanych w politykę i polityk z ambicjami misyjnymi; dwóch moralnych rygorystów i pragmatyk władzy; dwóch wizjonerów męczeństwa i wizjoner polityczny.
Ich zazębiające się ze sobą życiorysy stanowią standardowy dla wczesnośredniowiecznych elit splot uwarunkowań wynikających ze zderzenia religijnej ortodoksji z brutalnością codziennego życia, wzniosłych ideałów z realiami politycznymi oraz strategicznego wizjonerstwa z pragmatyką doraźnych działań.
Każdy z nich na swój sposób wpłynął na wczesną historię państwa piastowskiego. Ich wizyty, choć rozciągnięte na dwanaście lat (997–1009), były ogniwami jednego łańcucha wzajemnie powiązanych ze sobą wydarzeń silnie uwikłanych w wielką politykę, pokaźnie wykraczającą poza samą arenę środkowoeuropejską.
Tom pierwszy tej „trylogii" poświęcono praskiemu biskupowi Wojciechowi Slavnikowicowi i jego dwóm braciom, którzy w 997 r. Spotkali się w Polsce jako emigranci uciekający przed despotycznym władcą Czech.
