Nieefektywna polityka wynagradzania naczelnej kadry kierowniczej w instytucjach sektora usług finansowych uznana została za jedną z przyczyn ostatniego kryzysu finansowego. Polityka wynagrodzeń użytkowana poprzez czołowe korporacje finansowe namawiała do podejmowania ryzykownych decyzji nastawionych na wyniki krótkookresowe, które gwarantowały wysokie premie kadrze zarządzającej.
Nie były uwzględniane przy tym perspektywy długotrwałe, co często negatywnie wpływało na wartość spółki w dłuższym okresie. Między innymi takie działania zachodzące w sektorze usług finansowych doprowadziły do spadku zaufania inwestorów i destabilizacji rynków finansowych równocześnie w wysoko rozwiniętych gospodarkach, jak i w tych rozwijających się.
Po wybuchu kryzysu finansowego w Unii Europejskiej dużo uwagi poświęcono polityce wynagradzania kadry kierowniczej najwyższego szczebla w sektorze bankowym. Rezultatem tego były Zalecenia Komisji Europejskiej i Dyrektywy Parlamentu Europejskiego dotyczące tego obszaru nadzoru korporacyjnego.
Zmiany regulacji prawnych dotyczących zasad wynagradzania kadry kierowniczej w sektorze bankowym w Polsce miały miejsce dopiero od roku 2012. Istniejące w Polsce standardy, wynikające z tych regulacji, są wciąż mniej rygorystyczne aniżeli te stosowane w większości krajów Unii Europejskiej.
Dało to asumpt do podjęcia próby oceny jakości polityki wynagradzania kadry zarządzającej w bankach notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
