W rozprawie przedstawiono tematykę kształtowania w latach powojennych dodatkowej zabudowy mieszkaniowej śródmieścia Poznania, wytwarzanego poprzez dzielnice Wilda, Łazarz i Jeżyce, które na przełomie XIX i XX wieku stały się kośćcem rozwoju urbanistycznego nowożytnego miasta.
Uwagę skupiono na identyfikacji i analizie działań (prowadzonych w latach 1945-1968) posiadających na celu stworzenie nowej zabudowy jako nierozdzielnej części istniejących kwartałów. Uwzględniając specyfikę Poznania, analizowany okres podzielono na lata: 1945-1948, 1949-1956, 1957-1968, aby ukazać kształtowanie się badanego zjawiska w kontekście panujących wówczas tendencji architektonicznych, uwarunkowań politycznych i obowiązujących idei tworzenia środowiska mieszkaniowego.
Dokonany wybór obiektów umożliwił prześledzenie koncepcji kształtowania tego typu zabudowy na przykładzie Poznania, co przedstawiono w części analitycznej. W przeprowadzonej analizie wybranych obiektów zabudowy mieszkaniowej o charakterze uzupełniającym skoncentrowano się na relacjach zachodzących pomiędzy dziełem architektonicznym a otaczającym go historycznym kontekstem przestrzennym.
Następna część pracy zawiera autorską interpretację zjawisk architektonicznych związanych z zabudową uzupełniającą. Poruszono w niej tematykę wpływu standaryzacji na budownictwo mieszkaniowe wykonane w tak specyficznych warunkach.
wskazano między innymi na wpływ twórczości Le Corbusiera na tę zabudowę i szeroko rozumiany kontekst przestrzenny. W podsumowaniu przedstawiono zjawisko tworzenia obiektów zabudowy dopełniającej jako proces twórczy, kreatywny, czerpiący inspiracje ze znanych dzieł architektury współczesnej, na który miały wpływ – przeróżny w zależności od okresu – lokalne uwarunkowania, w tym polityczne i społeczne.
