efektywność infrastruktury krytycznej państwa i przystępność usług kluczowych warunkują poczucie bezpieczeństwa obywateli, zadowolenie społeczne, suwerenność państwa oraz efektywność działania podmiotów administracji publicznej.
Bezpieczeństwo infrastruktury krytycznej i przystępność usług kluczowych w Polsce zapewniane są przy widocznym wparciu administracji publicznej, m.in. W ramach procesów Planowania Cywilnego i Zarządzania Kryzysowego.
Warunkiem koniecznym efektywności podejmowanych działań jest skuteczny mechanizm zamiany danych dotyczących zagrożeń, na które podatne są obiekty infrastruktury krytycznej zapewniające dostępność usług kluczowych dla społeczeństwa.
obecnie obserwuje się: – brak wspólnego sytemu pojęciowego umożliwiającego sprawną zamianę danych między podmiotami odpowiedzialnymi za ochronę infrastruktury krytycznej i dostępność usług kluczowych, – brak metodyki zarządzania bezpieczeństwem infrastruktury krytycznej umożliwiającej określenie charakterystyki dowolnego obiektu infrastruktury krytycznej i podejmowanie działań eliminujących albo łagodzących skutki zdarzeń niekorzystnych, – brak metodyki modelowania przystępności usług kluczowych, – brak modelu umożliwiającego ocenę stopnia przygotowania organizacji do realizacji zadań narzuconych przepisami prawnymi, – bogactwo dokumentów, w których określa się wymogi w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej.
Autorzy, dostrzegając wymienione problemy oraz uwzględniając dotychczasowy dorobek publikacyjny w tym obszarze, przedstawiają w prezentowanej monografii wyniki prac badawczych prowadzonych w ramach przygotowania rozpraw habilitacyjnych, doktorskich i realizowanych projektów badawczo-rozwojowych, które składają się na nowy obraz metodycznego i pragmatycznego podejścia do zarządzania bezpieczeństwem infrastruktury krytycznej, a także modelowania ciągłości działania usług kluczowych.
