Pisząc tamten strumień świadomości – bo tak trzeba go nazwać – nigdy nie przysłaniał mi cel, aby ujrzał on kiedyś światło dzienne. Cykl wylewania się tych historii na papier traktowałem w gruncie rzeczy jako formę terapii. Po długim czasie, kiedy udało się postawić ostatnią kropkę, kiedy myślałem, iż zamknąłem pewien etap swego życia, zaczęła – na początku nieśmiało – przebijać się myśl o wypuszczeniu tego w świat…
Jest to rozdział w moim życiu największych rozczarowań i bólów, a każdy z nich był tak potężny, iż zapowiadał nieuchronny koniec świata.
Rozdział największej romantyczności i uniesień.
Rozdział, w którym to absolutnie nie wiedziałem, co ze sobą zrobić, jaką drogę wybrać i w jakim kierunku się rozwinąć.
z pewnością rozdział, w którym moje wnętrze nie było jeszcze ulepione, a przylepiało się do niego wszystko.
Patrząc na to z perspektywy czasu, widzę, jak nad wyraz byłem kruchy i samotny, tęskniący za czymś czego nie potrafiłem nazwać, za sztampami i wmawianymi sloganami: praca, kariera, miłość.
A teraz myślę sobie, iż warto to wszytko walić.
Piotr Nerlewski - polski aktor teatralny i filmowy
