Harald Pięknowłosy (ok. 850-933), wedle przekazów skandynawskich, został pierwszym królem zjednoczonej Norwegii. Postać tego wybitnego monarchy, należy do grupy władców, których żywoty okraszono na kartach kronik, bogatym materiałem anegdotycznym, a nierzadko mitologicznym,, a także niestety, licznymi przekłamaniami. Szczególną rolę w kształtowaniu takiego wizerunku Haralda odegrał islandzki erudyta, Snorri Sturlusson. W biografii króla, zawartej w Heimskringli, odnotował on niemało szczegółów praktycznie nie weryfikowalnych na bazie pozostałych źródeł. Wedle klasycznej chronologii, młody król Vestfoldu, objął władzę po swoim tragicznie zmarłym ojcu, Halfdanie Czarnym w 866 roku, a już w 872 roku, po zwycięstwie na wodach Hafrsfiordu, miał się stać niekwestionowanym władcą całej Norwegii. Współczesne badania źródłowe dowodzą, że bezkrytyczne trzymanie się tej tradycji, zapisanej w dziele Snorriego, nie wytrzymało próby czasu, a czasy panowania tej wybitnej postaci „świata wikingów”, należy poddać wnikliwej weryfikacji. Niniejsza praca, stanowi zapowiedź takich badań, podnosząc szeroko kwestię związków Haralda, jego potomków i kampanii militarnych, które miały niebagatelny wpływ na wyprawy morskie Skandynawów w drugiej połowie IX wieku i początkach wieku X, jak też czasu samych wydarzeń unieśmiertelnionych przez Snorriego Sturlussona.
