to studium zagadnienia charyzmy jako nadprzyrodzonej zdolności tudzież parametry, aplikowane w domenie teologii i nauk o religii. Wychodząc od etymologii pojęcia w starożytności i opisując pole semantyczne desygnatu charyzma w świecie pogańskim i judeochrześcijańskim, dalsza narracja skupia się na fundamentalnych konceptach badawczych, dotyczących charyzmy w ujęciu interdyscyplinarnym.
Całość teoretycznej części pracy została podzielona wedle kryterium dziedziny badań: socjologia, psychologia i podejścia syntetyczne. Część poręczna, stanowiąca meritum, pokazuje studium przypadków charyzmy w bahaizmie oraz scjentologii.
Na przykładzie postaci liderów dwóch wspólnot przy wykorzystaniu podejścia komparatystycznego dokonuje się analizy w celu unaocznienia podobieństw i różnic pomiędzy osobami charyzmatyków, jak ponadto są zobrazowane czynniki zewnętrzne, mające wpływ na kształtowanie się autorytetu religijnego poszczególnych przywódców.
