Gabriel Marcel jest jednym z największych dwudziestowiecznych filozofów francuskich. Nazywano go, w przeciwieństwie do Sartreʼa, egzystencjalistą chrześcijańskim i filozofem nadziei. Jest twórcą oryginalnej metafizyki, którą nazywał filozofią potężną, filozofią ducha, filozofią egzystencji, neosokratyzmem i sokratyzmem chrześcijańskim.
Na język polski przetłumaczono m. In. „Od sprzeciwu do wezwania", „Homo viator", „Tajemnicę bytu" i „Mądrość i poczucie sacrum". Uznając prymat intersubiektywności, sfery międzyosobowej, wobec świata, jest współtwórcą filozofii dialogu.
Przedmiotem jego poszukiwań był człowiek oraz jego odniesienie do drugiej osoby i do Boga. Przekonany, że życie ludzkie rozwija się na zarys dramatu, koncentrował uwagę na fenomenach pozytywnych, m. In.
na wolności, twórczości, nadziei, miłości, wierności i rodzinie. Starał się obudzić w człowieku poczucie głębi i tajemnicy tkwiącej w tym, co powszednie i zwyczajne. Napisana z pasją i przezroczyście książka Jana Galarowicza, autora prac o Schelerze, Hartmannie, Hildebrandzie i Heideggerze oraz o Ingardenie, Wojtyle i Tischnerze, jest pierwszym w Polsce modnym wprowadzeniem do myśli Marcela, w szczególności do jego filozofii człowieka i relacji międzyosobowych.
