„Głód" to jedna z najważniejszych powieści europejskiego modernizmu, której autorem jest kontrowersyjny norweski pisarz Knut Hamsun. Wydana po raz pierwszy w 1890 roku niewielkich rozmiarów książka nieznanego wówczas twórcy zaskoczyła ówczesnych czytelników oraz krytyków literackich. Odbiorcy otrzymali bowiem prekursorsko napisaną powieść, która odcinała się od czystego realizmu, przenosząc główny akcent na aspekt psychologicznej wiwisekcji. Wnikając w świat przedstawiony utworu, można odnieść wrażenie, iż to swoiste studium szaleństwa, którego źródłem jest skrajna nędza skazująca człowieka na niewyobrażalny głód i zredukowanie jego bytu do czystej fizjologii.
Pozbawiony imienia i nazwiska bohater powieści Hamsuna pozwala czytelnikowi na wtargnięcie w labirynt swojego umysłu. Prowadzi go poprzez jego zakamarki, odsłaniając brutalną prawdę o dyktaturze fizjologicznych potrzeb, z którą psychika prowadzi nierówne pojedynki. Książka odsłania mroczną prawdę o granicach człowieczeństwa i bezwzględnej walce o przetrwanie, która w czasach kryzysu ekonomicznego wydawała się wyjątkowo dramatyczna.
Położenie nacisku na wewnętrzny świat przeżyć stanowiło prekursorskie dokonanie literackie, którego śladem w późniejszych latach podążali twórcy tego formatu, co Franz Kafka czy James Joyce. Aczkolwiek pod koniec XIX wieku książka Hamsuna szokowała i jednocześnie fascynowała. I nie inaczej jest po ponad stu latach.
