Oddawany do dłoni Czytelnika trzeci tom Historii naturalnej Pliniusza jest całkowicie poświęcony botanice oraz rolnictwu i ogrodnictwu, które są z tematem wiodącym nierozerwalnie związane. Znalazło się w nim ponad dwa tysiące roślin, których identyfikacja jest niezwykle nieprzystępna i stała się dla tłumacza nie lada wyzwaniem.
Z lektury tego tomu Czytelnik dowie się między innymi o drzewach, które na terenie Italii uchodziły za egzotyczne, a których produkty Rzymianie z ochotą kupowali. W księdze XII dotyczy to głównie kadzidła pochodzącego z Arabii i balsamu wytwarzanego w Judei.
W księdze XIII Pliniusz zajmuje się esencjami i perfumami. Cały wywód przynosi sporo danych na temat poszczególnych receptur i technik sporządzania pachnideł. Nie zabrakło tutaj dodatkowo gorzkiej refleksji nad upadkiem obyczajów spowodowanym napływem tych pachnideł do Rzymu.
Księga XIV w całości jest poświęcona winorośli i winu. W księdze XV encyklopedysta skupia się na opisie natury drzew owocowych, w księdze XVI przechodzi zaś do scharakteryzowania drzew wysokopiennych dziko rosnących.
Wylicza ich gatunki i dodaje dużo ważnych wiadomości, które mają widoczne znaczenie w odniesieniu do wszystkich drzew albo rosnących samorzutnie, albo uprawianych przez człowieka. Potem początkuje się systematyczny wykład o wykorzystaniu produktów pozyskiwanych z drzew.
Należą do nich między innymi żołędzie, żywica, z której otrzymuje się smołę, i drewno. Księgi XVII i XVIII traktują o rolnictwie. Pliniusz, omawiając naturę płodów rolnych, wykorzystuje rozmaite dygresje o charakterze technologicznym i antykwarycznym.
akcentuje znaczenie rolnictwa w czasach minionych. Istotnie atrakcyjna jest moralizująca uwaga autora, który skazuje na zależność upadku rolnictwa od faktu,teraz ziemię uprawiają niewolnicy skuci łańcuchami, czym wcześniej zajmowali się osobiście zwycięzcy i wodzowie.
Księgę XIX autor poświęca ogrodnictwu, skupiając się na warzywach uprawianych w ogrodach. Na tym kończy opis świata roślinnego i odsyła do kolejnego bloku ksiąg zawierających opis cechy medycznych roślin i ich użycie i użycie w celach leczniczych.
Zapowiada, iż będzie usiłował sprostać oczekiwaniom rozmaitego typu czytelników. Oprócz tych, którzy interesują się tylko naturą roślin, są bowiem też ci, którzy poszukują informacji o ich właściwościach leczniczych.
Wypada tylko żywić nadzieję, że ta zapowiedź samego Pliniusza zachęci Czytelników do sięgnięcia niebawem po kolejny, czwarty już tom jego encyklopedii. Od Tłumacza
