Skoro sztuka prawa to sztuka tego, co sprawiedliwe? odróżniania dobra od zła? sztuka prawa naturalnego nie jest niczym innym jak umiejętnością wskazania nieuniknionych rozmiarów sprawiedliwości osoby ludzkiej.
Dzieje nauki prawa naturalnego to historia wysiłków ludzkiego rozumu, by pojąć sprawiedliwość nieodłącznie związaną z człowiekiem i jego godnością. W dodatku dzieje negowania tego prawa to historia przewagi jednych ludzi nad innymi i ślepoty niektórych myślicieli i prawników, którzy nie chcieli albo nie potrafili zrozumieć, że osoba ludzka znajduje się ponad ideologiami, punktami widzenia i subiektywnymi ocenami.
Jakąż bowiem wartość mogą one posiadać, jeśli ten, kto je wyraża nie ma wartości sam w sobie? W naszych czasach, kiedy cywilizacja zachodnia, przesiąknięta nieszczęsnym pozytywizmem, odwraca się od odwiecznych wartości i nie akceptuje obiektywnych cnót, badanie i przyjęcie prawdziwego prawa naturalnego (nie jego substytutów demonstrujenych poprzez większość przedstawicielu obiektywizmu prawniczego) wytycza pewną ścieżkę prowadzącą do tego, by Europa odzyskała swą tożsamość i odznaczała się „silną" kulturą, która sprosta wyzwaniom XXI w.
Od Autora
