Na autobiografię Mariny Abramović można spojrzeć jak na dynamiczny, płynny i otwarty ikonostas. Wizualność poszczególnych ikon wykreowanych przez artystkę cyrkuluje w systemie medialnego zapośredniczenia, którego elementem jest nasza percepcja.
Ikony skonstruowane przez Abramović nie odsyłają jednak do absolutu teologicznego, transcendentnej boskości, lecz do absolutu cybernetycznego, który realizuje się w mechanizmie sprzężenia zwrotnego. Najróżniejsze pod względem czasoprzestrzennym ikony stworzone poprzez Abramović dążą do skomponowania struktury ikonostasu, będącego w ciągłym stanie metamorfozy i transformacji.
Jest on złożony z fragmentów: działań, obrazów, wspomnień, historii, zawsze jednak oznaczonych poprzez indywidualną wrażliwość artystki. W książce opisany został nie tylko fenomen twórczości pionierki sztuki performansu (i jej popularności), jej twórczość stanowi także pryzmat umożliwiający zanalizowanie procesów, którym podlegała sztuka performansu w swej już pięćdziesięcioletniej historii.
atrakcyjne jest to, jak nad wyraz performans stał się głęboką strukturą współczesnej kultury, jak jego strategie i narracje w sposób nieuświadomiony powielane są w różnorodnych formach we współczesnej kulturze medialnej.
