Republika Weimarska była jednym z najistotniej nieprzystępnych i burzliwych okresów niemieckiej historii. Jej ostateczny upadek przypieczętowało wprowadzenie do Prus rządów komisarycznych w lipcu 1932 r.
Działanie to miało charakter sprzecznego z konstytucją zamachu stanu. O legalności akcji rządu Rzeszy rozstrzygnąć miał Trybunał Państwa z siedzibą w Lipsku. Przedstawiciele strony rządowej (Schmitt, Jacobi, Bilfinger) dowodzili zgodności z konstytucją działań podjętych w stosunku do Prus, przytaczając argumenty równocześnie, iż jedynie silne rządy prezydenckie są w stanie zapewnić krajowi spokój i uchronić od chaosu.
Strona pruska (Giese, Anschütz, Peters, Nawiasky, Heller) dowodziła żywotności liberalnego konstytucjonalizmu, rządów parlamentarnych i państwa prawa. Autor sytuuje proces lipski w jego kontekście historycznym, bada instytucje, prawo i myśl polityczną Republiki Weimarskiej.
Historia sporu konstytucyjnego Rzeszy i Prus z roku 1932 może stanowić punkt odniesienia do wyzwań dzisiejszej demokracji konstytucyjnej, stanowiąc część wieku XX, jest równocześnie nieoczekiwanie współczesna, będąc elementem fundamentalnej dyskusji o treść rządów prawa i granice dziś stawiane władzy.
