Monografia dotyczy rozwoju pojęcia czasu w myśleniu dziecka i wyrażania go w języku. Została opracowana na podstawie rozprawy doktorskiej. Jej zasadniczym celem jest opis rozwoju wyrażeń czasowych w strukturze wypowiedzeń dziecka, a więc tych części mowy i fraz, które na poziomie składniowym występują w funkcji okoliczników czasu, będących nieobligatoryjnymi członami zdania. Jest to z reguły występujący typ okoliczników w języku dziecka (Święcicka, 2019) i najciekawszy zarazem. Na zapotrzebowania niniejszej książki formy te określono mianem modyfikatorów temporalnych (definicja w podrozdziale 4.6).
tematyką podjęcia tej problematyki było zapotrzebowanie na polu psycholingwistyki na zbadanie dystrybucji tego typu określeń u dzieci polskojęzycznych w rozmaitym wieku. Przyswajanie rzeczowników i czasowników jest tematem dość poprawnie już opracowanym równocześnie w rodzimej, jak i zagranicznej literaturze przedmiotu, natomiast o innych częściach mowy można znaleźć bardzo niewiele informacji. Z zasady są to niedługie paragrafy w monografiach poświęconych innym zagadnieniom. O środkach językowych służących do wyrażania czasu wspomina się zwykle przy okazji analizowania zagadnień związanych z rozwojem poznawczym w zakresie rozumienia i wyrażania czasu, czyli konstruowaniem systemu temporalnego poprzez dzieci (por. M.in. Omówienie prac Weista i Szumana w podrozdziale 2.4). Opracowania te często koncentrują się na kwestiach dotyczących kategorii morfologicznych (czasu gramatycznego, aspektu itp.).
