Ekonomiści czytani, ale nie słuchani Key text

Autor na podstawie prezentacji Rad Ekonomicznych przy Prezesie Rady Ministrów, dzięki wyśmienicie dopasowanym wypowiedziom zarówno członków tych Rad, jak i obserwatorów zewnętrznych, stworzył kronikarski rys obecnego środowiska polskich ekonomistów. Podstawowym źródłem licznych cytatów są artykuły i wywiady z czasopism i prasy społeczno-politycznej. Książka o roli ekonomicznego doradztwa instytucjonalnego. Demonstruje dorobek i ocenę pracy czterech ciał doradczych powoływanych przez Prezesa Rady Ministrów: - Rady Ekonomicznej przy Prezesie Rady Ministrów powołanej na początku 1957 r. - Konsultacyjnej Rady Gospodarczej powołanej 1 kwietnia 1982 r. - Rady Ekonomicznej przy Radzie Ministrów powołanej w grudniu 1989 r. - Rady Strategii Społeczno-Gospodarczej powołanej 28 czerwca 1994 r. Rady te prowadziły działalność doradczą, w ramach której formułowano propozycje dotyczące kierunków polityki społeczno-gospodarczej i opiniowano projekty związane z realizacją tej polityki. Największą energiczność rządów w przekazywaniu wiedzy o sytuacji społeczno-gospodarczej zaobserwowano w tzw. Okresach bezprecedensowych, jak Październik 1956 roku, 13 grudnia 1981 roku, czy 4 czerwca 1989 roku. Następstwa tych wydarzeń historycznych to m.in. Powoływanie poprzez władze licznych organów opiniodawczych, których działalność wpisana była w procesy komunikacji rządzących z rządzonymi, oparte na zasadzie "otwartej kurtyny". Warto zaznaczyć, iż członkostwo w radach doradczych było poprzez niektórych ekonomistów - pozostających w opozycji do opcji politycznej sprawującej w danym czasie władzę - uważane za swoistą kolaborację, o czym świadczy stosunek niektórych działaczy opozycyjnych do Konsultacyjnej Rady Gospodarczej z lat 1982-1989. Książka pod patronatem naukowym Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego RECENZJE Autor opisując działalność zorganizowanych ciał doradczych rządu na przestrzeni półwiecza (?) wybrał zgrabną metodę narracji przy pomocy licznych, głównie perfekcyjnie dobranych wypowiedzi równocześnie członków owych rad, jak i obserwatorów zewnętrznych. Wniosek ogólny - równocześnie wielu cytowanych wypowiedzi, jak i Autora - jest poprawnie znany. Doradcy w głównej mierze nie są słuchani. Z całą pewnością znajduje w tym wyraz poprawnie znana tendencja (niemal) każdej władzy do autoizolacji. Lecz nie tylko. W takim zestawieniu akademiccy ekonomiści-doradcy wypadają, nie zawsze zasłużenie, za korzystnie. Powstaje wrażenie, iż oto oni dobrze wypełniają swój obowiązek, a winni pozostają politycy. A przecież ekonomiści, wchodząc do kolejnych gabinetów, stają się politykami o tych samych skłonnościach. Prof. Dr hab. Tadeusz Kowalik Instytut Nauk Ekonomicznych Polska Akademia Nauk Praca ta jest kolejnym potwierdzeniem obiegowego stwierdzenia, iż 'ekonomia (i polityka społeczno-gospodarcza) jest współcześnie najważniejsza, najciekawsza, najtrudniejsza'. Dramaturgia relacji między politykami a doradcami (głównie teoretykami ekonomii), ukazana w recenzowanej pracy, nie jest fenomenem specyficznym wyłącznie dla Polski. Prof. Zw. Dr hab. Stanisław Flejterski Uniwersytet Szczeciński Wydział Zarządzania i Ekonomiki Usług Praca dotyczy zjawiska życia społecznego, jakim są ciała doradcze powoływane przez polityków. Temat wart uwagi, gdyż jest to tendencja raczej powszednia i trwała (jak demonstruje choćby powołanie w 2010 roku w Polsce kolejnej Rady Gospodarczej przy Premierze). Przy tym, dość paradoksalnie, doradztwo instytucjonalne wymyka się z pola widzenia nauk społecznych, gdyż jest jednym ze zjawisk na pograniczu przeróżnych dziedzin: ekonomii, socjologii, nauk politycznych, historii społecznej. Podjęcie tego tematu jest zatem ważne i warte upowszechnienia. Dr hab. Anna Ząbkowicz Uniwersytet Jagielloński Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej