Po raz kolejny zaimplementowano dwustopniowy system rozgrywek. Ekipy podzielono na grupy; pierwsze trzy zespoły z każdej grupy awansowały do finału A, którego stawką był puchar Hamiltona – Russella. X Olimpiada Szachowa została zorganizowana w stolicy Finlandii w sierpniu 1952 r.
Poprzedziły ją XVI Letnie Igrzyska Olimpijskie rozgrywane w Helsinkach w lutym tego samego roku, którym towarzyszyła nad wyraz napięta atmosfera, panująca pomiędzy działaczami z krajów bloku wschodniego, a także krajów zachodnich.
Pomimo rozwijającego się kryzysu politycznego, Helsinki były areną fascynujących pojedynków na szachownicach. Spodziewano się uczestnictwa 30 krajów, jednak ostatecznie przybyło 25 i rekord z Buenos Aires 1939 nie został pobity.
Ogółem 140 zawodników, w tym 13 arcymistrzów i 38 mistrzów międzynarodowych rozegrało łącznie 740 partii. Z ogromną ciekawością obserwowano debiutującą ekipę sowiecką, obrońców pucharu - Jugosłowian, a także „metalicznych" Argentyńczyków i sławnych Węgrów.
Pragnąc obniżyć rolę przypadku, obradujący w Helsinkach Kongres FIDE postanowił, iż w finale nie będzie mogło grać mniej niż 12 drużyn, zaś cała Olimpiada nie powinna trwać dłużej aniżeli 25 dni. Po raz kolejny zaimplementowano dwustopniowy system rozgrywek.
Ekipy podzielono na grupy; pierwsze trzy zespoły z każdej grupy awansowały do finału A, którego stawką był puchar Hamiltona – Russella. Drużyna polska wystawiła skład, został sklasyfikowany w Helsinkach dopiero na 17 pozycji wyjściowej.
Do faworytów zaliczono zespół ZSRR - co prawda nie przyjechał mistrz świata Botwinnik, ale ekipę sowiecką stanowili wyłącznie arcymistrzowie!
