Już trzeci raz, po Ameryce Północnej (Folkestone 1933) i Ameryce Południowej (Buenos Aires 1939), Olimpiada została zorganizowana poza Europą, ale po raz pierwszy w Azji. Miało to również swój symbol, bowiem Azję uważano za kolebkę szachów. Egzotyczne miejsce Olimpiady, szeroko zakrojona akcja propagandowa na całym świecie zrobiły swoje i w Tel Awiwie padł nowy rekord frekwencji. Przyjechały reprezentacje pięćdziesięciu krajów, udział wzięło 294 zawodników, w tym 31 arcymistrzów i 40 mistrzów międzynarodowych. Rozegrano 1818 partii, zamiast 1820, bowiem dwie oddano walkowerem. W każdym razie ilość rozegranych pojedynków „niebezpiecznie” zbliżyła się do 2000!
Na posiedzeniu Polskiego Związku Szachowego, nominowano na kierownika ekipy olimpijskiej K. Kryńskiego, zaś kapitanem został Andrzej Filipowicz. Na podstawie wyników mistrzostw Polski wytypowano kadrę olimpijską, a o powołaniu do drużyny, ponadto zadecydował rezultat w międzynarodowym turnieju w Polanicy, jaki odbył się w dniach 9 – 27 sierpnia 1964 roku.
Autor wykorzystał bogate źródła, w tym szczególnie cenne sprawozdania i komentarze z tamtych lat, m.in.: A. Filipowicza, W. Litmanowicza czy I. Bondarewskiego. Wzorem poprzednich części, oprócz nad wyraz szczegółowych opisów wyników rund, analiz pozycji na szachownicach i zmian kolejności w tabeli, odnajdziemy w książce biografie wielu wybitnych, lecz i mniej znanych zawodników, którzy zapisali się swym uczestnictwem na kartach historii. Wspomnienie w sporej Księdze Olimpiad Szachowych o dokonaniach tych mniej znanych graczy, może być jedynym szachowym śladem jaki po sobie pozostawili.
