Olimpiada w Manili była po raz pierwszy w historii rozegrana w Azji, pierwszą od chwili rozpadu ZSRR i Jugosławii, pierwszą, w której wystąpiła ekipa zjednoczonych Niemiec i pierwszą, w której po 15 latach izolacji wzięła udział Republika Południowej Afryki.
Rozmach organizacyjny jubileuszowej Olimpiady zorganizowanej na terenie Filipin dorównał popularnym pod tym względem Olimpiadom w Lipsku 1960, Hawanie 1966 i Dubaju 1986. Grano w centrum kongresowym w Manili. Monumentalna architektura budynków wyposażonych w liczne sale konferencyjne, audytoryjne i wystawowe, a także szerokie hale, jeszcze dzieło prezydenta Marcosa, stanowiła nie tylko obiekt podziwu, lecz i miejsce gry. Jednak nie ten fakt przykuwał główną uwagę kibiców tej najmocniej masowej szachowej imprezy.
