Podstawy projektowania elektroenergetycznych linii napowietrznych. mechanika przewodów. seria: zeszyty dla elektryków - nr 11, AZ#B4C81F25EB/DL-ebwm/pdf

Od Autora Projektowanie elektroenergetycznych linii napowietrznych wymaga wielodyscyplinarnej wiedzy, obejmującej zagadnienia czysto elektryczne, lecz też zagadnienia z zakresu mechaniki. Głównie projektantami linii energetycznych są elektrycy, mający dużą wiedzę o zagadnieniach elektrycznych, ale mniejszą z zakresu mechaniki. Dlatego tej tematyce poświęcona została niniejsza książka. Jej zawartość daje podstawową wiedzę techniczną z zakresu mechaniki przewodów i słupów, a także omawia szczegółowo niektóre problemy związane z budową i rozbudową linii napowietrznych. Zgodnie z Prawem budowlanym (DzU z 2000 r., nr 106, poz. 1126) "obiekt budowlany należy projektować, wytwarzać, użytkować i utrzymywać zgodnie z przepisami, w tym technologiczno-budowlanymi, obowiązującymi Polskimi Normami oraz zasadami wiedzy technologicznej". Następnie Ustawa o normalizacji (DzU z 2002 r., nr 169, poz. 1386) z 12 września 2002 r., zniosła obowiązek wykorzystywania norm, dając projektantom obszerniejszą swobodę tworzenia, ale przeniosła na nich pełną odpowiedzialność za wyprodukowany projekt. Znajomość norm można uznać za element wiedzy technicznej, więc projektanci zawsze będą się nimi posługiwać, nawet ze względu na to, że są one sankcjonowane przez firmy energetyczne i odniesienie się do nich w projekcie za każdym razem stanowi "żelazny argument" na jego obronę. Dlatego projektanci posługują się normami i gotowymi katalogami zróżnicowanych firm nie zastanawiając się, skąd wzięły się zawarte w nich wzory i zalecenia. A powinni to wiedzieć, aby być pewnym swojej pracy. Do tej pory w tej dziedzinie wykorzystywane były normy PN-E-05100-1 i SEP-E-003. Aktualnie zastępowane są normami europejskimi. Dla sieci 110 kV obowiązuje norma PN-EN 50341-1:2005, z kolei dla sieci 15 kV - norma PN-EN 50423 1:2007, obie normy mają uzupełnienia krajowe. Świeże normy jak na razie nie obejmują linii o napięciu mniejszym niżeli 1 kV. Być może, kiedy ukaże się ta książka, będą obowiązywały już inne normy. Wybór właściwej normy należy do projektanta. Niezależnie od tego, jakie one będą, do ich zrozumienia konieczna jest stosowna wiedza techniczna. I tę wiedzę pragnę Czytelnikowi przekazać. Podstawą jej jest fizyka. Starałem się opisać wszelkie zjawiska fizyczne, jakie występują w liniach napowietrznych. Chciałbym, żeby z książki mogli skorzystać wszyscy zainteresowani tą tematyką, niezależnie od wykształcenia i umiejętności matematycznych. Dlatego część wzorów wyprowadziłem przy pomocy prostej matematyki. Niestety, niektóre zagadnienia wymagają nieznacznej znajomości rachunku różniczkowego i całek. Czytelnicy mniej wprawni w tej dziedzinie muszą uwierzyć, ale by ich przekonać, zaproponowałem kilka prostych do powtórzenia doświadczeń. Nakłaniam także innych do ich wykonania, na ogół młodszych Czytelników. Pozwalają bowiem nabrać pewnego wyczucia inżynierskiego, które przyda się im w życiu zawodowym. Wyczucie to trudniej kupić analizując suche zapisy wzorów matematycznych. Nie oznacza to jednak rezygnacji z teorii i jej matematycznych rezultatów, ponieważ pozwalają one zweryfikować naszą intuicję. Ponieważ te same wielkości fizyczne posiadają w wielu opracowaniach i normach zróżnicowane oznaczenia, żeby terminologia była dla wszelkich jednoznaczna, do opisu zjawisk fizycznych przyjąłem oznaczenia z typowego podręcznika do fizyki. Natomiast w sytuacji powołania się na wzory zaczerpnięte z norm, podaję ich oryginalną postać, a więc i oznaczenia wielkości fizycznych. Choć w książce odnoszę się na ogół do elektroenergetycznych linii napowietrznych, to z zawartych w niej informacji mogą korzystać projektanci napowietrznych sieci światłowodowych i teletechnicznych, zresztą niektóre materiały zaczerpnąłem z katalogów dotyczących sieci światłowodowych.