Celem publikacji jest zaakcentowanie historyczności dyskursu publicznego w Polsce (cezurę stanowią lata 1945-2015), a także pokazanie równocześnie jego ciągłości, jak przemian. Szczególna uwaga jest zwrócona na kondycję i kulturę komunikowania się jako kluczowego elementu demokracji.
Intencją autorów jest pokazanie najważniejszych tendencji, prowadzących do okresowego nadawania i odbierania ważności określonym kwestiom, mediom, uczestnikom publicznych debat, gatunkom wypowiedzi i sposobom wypowiadania się w ramach wybranych obszarów problemowych.
Analizy wybranych tekstów publicznych powstały z wykorzystaniem rozmaitych metod badawczych. Autorzy stosują w swych badaniach najróżniejsze podejścia: od analizy korpusowej po analizę retoryczną, od narracyjnej analizy struktur dyskursywnych po analizę mediatyzacji pamięci historycznej.
wybór problematyki odzwierciedla wielowątkowość komunikowania publicznego i to, że sama sfera publiczna obejmuje sporo dziedzin: stricte polityczną (oficjalne przemówienia przywódców politycznych, dokumenty prawne), obszar pośredni (teksty tworzone przez elity symboliczne, np.
opisy koncepcji artystycznych, publicystyka tworzona poprzez intelektualistów itd.), a także teksty "masowe" (np. Artykuły prasowe dotyczące obchodów świąt czy rocznic, mody czy ekologii). W jednej publikacji nie jest możliwe przedstawienie wszystkich zagadnień ważnych w polskim dyskursie publicznym w okresie po II wojnie światowej.
Zabrakło tak oczywistych tematów jak kwestie gospodarcze, wychowanie i edukacja, samorządność na poziomie lokalnym, ochrona zdrowia czy starzenie się społeczeństwa. Książka powinna radować się zainteresowanie wszystkich ciekawych się debatą publiczną w Polsce i jej historycznymi odsłonami.
