"Być innowacyjnym to żyć życiem pełnym paradoksów i sprzeczności" - jest dobrym mottem dla antologii tekstów poświęconych interpretacjom psychoanalizy. Po pierwsze dlatego, iż psychoanaliza pokazuje, iż paradoksy i sprzeczności stanowią istotę psychiki człowieka i kultury.
Po drugie dlatego, że sama w paradoksy i sprzeczności się wikła. Psychoanalizę cechuje bowiem unikalna pozycja na mapie myśli współczesnej. Pozycja wynikająca z rodowodu teorii Freuda - z jej aspiracji do modelu nauk przyrodniczych od początku splecionych z aspiracjami natury metafizycznej.
Te drugie także nie są jednoznaczne. Wydają się dawać podstawy do traktowania Freuda jako naturalisty bądź antynaturalisty, jako dłużnika konwencjonalnej metafizyki bądź jej burzyciela. Paradoksalność nie stanowi jednak stanu chorobowego, z którego teorię psychoanalityczną należałoby wyleczy?.
Przeciwnie, wskazuje na jej pojemność. Na jej zdolność do opisywania problemów i napić standardowych dla progresywności i ponowoczesności, analizowanych jeszcze przez inne nurty równolegle do psychoanalizy bądź w nawiązaniach do niej.
Paralele i nawiązania, jakie czytelnik znajdzie w tej książce, krążą między innymi wokół tematów podmiotowości, cielesności, seksualności, ekonomii rodzinnej, zwierzęcości, urzeczowienia, fetyszyzacji i estetyzacji.
W ich ujmowaniu psychoanaliza podąża nieraz w parze z marksizmem, hermeneutyką, fenomenologią, dekonstrukcją, feminizmem.
