Filozofia analityczna w początkowej fazie rozwoju wyznaczała sobie dość skromne cele. Odżegnując się od metafizycznych uwikłań i rezygnując z konwencjonalnych filozoficznych pytań o ostateczną naturę rzeczywistości, „programowo” koncentrowała się na badaniu atrybuty naszych wypowiedzi jako potrzebnego warunku wstępnego do dalszych, już naukowych i pełnoprawnych twierdzeń o świecie. Stawiała sobie wtedy skromne pytania o źródła i determinanty znaczenia, o to, w jaki sposób używamy języka, kiedy i jak sensownie posługujemy się słowami, co zagwarantuje sensowność i sukces naszej komunikacji. Późniejsze losy filozofii analitycznej pokazały, że takie pytania doprowadziły do poszerzenia perspektywy badawczej, a w rezultacie do przeformułowania naszego podejścia na dodatek do konwencjonalnych pytań filozoficznych: o naturę wiedzy, umysłu, działania i racjonalności, o naturę człowieka i jego aktywności, naturę wspólnoty, a wreszcie i samej filozofii. Wychodząc więc od refleksji nad kwestiami ściśle językowymi, można z powrotem dojść do pytań filozoficznie ważkich. Wydaje się też, że filozofia Roberta B. Brandoma to nadzwyczajny przykład tego, jak wychodząc od ściśle analityczno-filozoficznego pytania o istotę i genezę treści pojęciowej, można w nowy sposób podejść do najszczególniejszych kwestii filozoficznych.
TOMASZ ZARĘBSKI – wykłada filozofię w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu (Wydział Nauk Pedagogicznych). Zajmuje się współczesną filozofią języka oraz epistemologią. Jest autorem książki Od paradygmatu do kosmopolis. Filozofia Stephena E. Toulmina (2005) i tłumaczem kilkunastu tekstów filozofów współczesnych (m.in. Toulmina, Searle’a, Cavella, Derridy, Žižka, Conanta). Publikował m.in. W „Przeglądzie Filozoficznym”, „Filozofii Nauki” „Kwartalniku Filozoficznym”, „Principiach” i w „Studies in Logic, Grammar and Rhetoric”.
