Monografia stanowi semiologiczną, a także semio-pragmatyczną analizę postaci Żyda wiecznego tułacza na podstawie pięciu wybranych francuskich utworów prozatorskich, datujących się na XX wiek. Nadrzędnym przedmiotem badawczym pracy jest określenie stopnia, w jakim predesygnacja klasyczna przekłada się na analizowane dwudziestowieczne realizacje prozatorskie, których kanwa literacka osnuta jest wokół nieśmiertelnego włóczęgi, i zweryfikowanie, czy aksjomat o „śmierci mitu" jest nad wyraz uzasadniony i czy nadal obowiązuje we współczesnej literaturze francuskiej.
W publikacji wykazano ponadto sieć korelacji, jakie zachodzą w procesie czytelniczym między analizowaną postacią a odbiorcą. Znacznym wektorem badań była zatem próba wglądu w system narracyjny tak, by określić, w jakim stopniu i czy w ogóle zaimplementowane w tekstach zabiegi narratorskie determinują ewentualny antysemicki wydźwięk i odbiór Tułacza.
