Szkice o (nie)oryginalności – najogólniej rzecz ujmując – to rozważania o oryginalności i nad oryginalnością dzieła sztuki. Oryginalność należy dziś do grupy najważniejszych kategorii deskryptywnych sztuki, lecz też tworzących z nią różne konfiguracje, jednocześnie w obszarze praktyki artystycznej, jak i dyskursów teoretycznych.
Ustabilizowana poprzez modernizm ranga oryginalności (w rezultacie także nowości, niekonwencjonalności, bardzości), uczyniła z oryginalności jedną z wiodących i nad wyraz pożądanych własności sztuki postępowej, o niebagatelnym wpływie na proces redefiniowania granic doświadczenia artystycznego.
I choć mówimy tu o pojęciu o historycznie ugruntowanych (od XIX wieku) pozytywnych konotacjach, wzajemność relacji ze sztuką (w diachronicznym ujęciu) nie jest i wcale nie była tak jednoznaczna, jak mogłoby się wydawać.
Dotyczy to doświadczenia oryginału i oryginalności zarazem. Poruszane tutaj kwestie odwołują się do historycznej niejednoznaczności kategorii oryginalności, kontekstów redefinicji, dyskursu postępowości; omawiają zmienność kryteriów, ich konwencjonalizm i lokalność, a także niektóre dylematy związane ze współczesną praktyką artystyczną, której ekspansywność, różnomedialność czy interaktywność nieraz podają w wątpliwość zasadność klasycznych zestawów interpretacyjnych sztuki, jak także kryterialną efektywność części pojęć, w tym kategorii oryginalności.
Publikacja adresowana jest do grona czytelników i przedstawicieli zróżnicowanych dyscyplin humanistyki zajmujących się szeroko rozumianą teorią i historią sztuki, ale także twórców, krytyków sztuki i studentów wyjątkowo kierunków artystycznych.
W dalszej kolejności do szerokiej rzeszy potencjalnych odbiorców i uczestników współczesnej kultury artystycznej.
