Praca dotyczy uszczelnień bezdotykowych używanych w maszynach przepływowych. Rolą uszczelnień bezdotykowych jest minimalizowanie przecieku między dwoma przestrzeniami, w których występuje różnica ciśnienia czynnika roboczego.
Tego typu uszczelnienia stosuje się wtedy, gdy ogranicza się przeciek w przestrzeni między powierzchniami będącymi we wzajemnym ruchu, kiedy nie można wykorzystać uszczelnień dotykowych. Głównym osiągnięciem przedstawionym w monografii jest metoda optymalizacji uszczelnień labiryntowych jedno- i dwustronnych.
umożliwia ona jednoznaczne określenie geometrii uszczelniania o zmniejszonym przecieku. Polega na dopasowaniu wymiarów komór do warunków przepływowych przy zadanych wymiarach zewnętrznych uszczelnienia.
Metoda opiera się na obliczeniach CFD geometrii wejściowej i zespala się z analizą rozkładu lokalnych maksimów bezwymiarowej energii kinetycznej gazu w uszczelnieniu. Wykorzystanie pełnego rodzaju metody pozwala ograniczyć przeciek do 15.4%.
Zoptymalizowana geometria ma prawie stałą względną wartość zmniejszenia przecieku w szerokim zakresie badanego spadku ciśnienia.
