Władysław Jagiełło dzięki umowie zawartej z panami polskimi w Krewie (1385), dopełnionej małżeństwem z Jadwigą Andegaweńską, został koronowany i od tej pory (4 III 1386) aż do śmierci (31 V 1434), czyli przez prawie pół wieku, był królem Polski i najwyższym księciem Litwy.
Jego pierworodny syn Władysław junior przyszedł na świat dopiero 31 X 1424 r. I był owocem czwartego małżeństwa Jagiełły z młodziutką litewską księżniczką Zofią Holszańską. Narodziny męskiego potomka zapoczątkowały wieloletnią walkę polityczno-prawną o uznanie syna, potem synów, za dziedziców i następców tronu.
W książce dokonano szczegółowej rekonstrukcji wydarzeń z tego czasu, a także poddano analizie dużo zagadnień odnoszących się m.in. Do kultury politycznej, prawnej i parlamentarnej. Zabiegi wokół uznania sukcesji syna (synów) wiązały się nie tylko z pozbawieniem prawa do tronu pochodzącej z drugiego małżeństwa króla z Anną Cylejską córki Jadwigi Jagielonki, prawnuczki po kądzieli Kazimierza dużego,na ogół ujawniły różnice w pojmowaniu charakteru unii polsko-litewskiej i dotyczyły skomplikowanych spraw ustrojowych, a także systemu władzy (politycznego) w obu krajach.
Monografia ta jest równocześnie wprowadzeniem do kolejnej książki poświęconej rządom Władysława III Jagiellończyka (Warneńczyka) jako króla Polski i najwyższego księcia Litwy w latach 1434–1440, czyli do objęcia przez niego także tronu węgierskiego.
Książka została nominowana do prestiżowej Nagrody im. Jana Długosza. Rozstrzygnięcie konkursu odbyło się 27 października 2016 r. W trakcie Międzynarodowych Targów Książki w Krakowie
