Książka prezentuje wieloaspektowość problematyki związanej z poznawaniem ciała i cielesności. Sam tytuł sugeruje, że jest to pewien cykl, który przebiega w czasie, równocześnie jeśli chodzi o historię rozwoju myśli fenomenologicznej, jak i w aspekcie jego indywidualnego poznawania/przeżywania.
Autor skoncentrował się na wydobyciu różnicy pomiędzy specyfiką francuskiej wersji fenomenologii, wywodzącej się od Edmunda Husserla, a tak zwaną fenomenologią materialną, której najważniejszymi przedstawicielami są Michel Henry i Jean-Luc Marion.
Rozważania te przeprowadza w sposób szczególnie dokładny, porównując ich poglądy,typowo przedstawiając to, co może nam pomóc w zrozumieniu podmiotowego charakteru ludzkiego ciała. Dokonuje tego na wielu płaszczyznach: ontycznej, epistemicznej, etycznej, teologicznej.
Cennym wkładem poznawczym Piotra Karpińskiego są jego ustalenia na temat fenomenologicznego pojmowania intersubiektywności, zwłaszcza gdy chodzi o jej rozmiar odsłaniający się w relacji erotycznej. Ważnymi ustaleniami są dodatkowo te dotyczące tak zwanego zwrotu teologicznego w fenomenologii francuskiej, o którym mówi Dominique Janicaud.
Autor, przywołując poglądy Henry’ego i Mariona, próbuje pokazać, że nie jest to „teologizacja fenomenologii", jak utrzymuje Janicaud, ale „fenomenologizacja teologii". W tym celu analizuje szczegółowo jednocześnie poglądy Mariona, porównując je z głoszonymi przez Henry’ego, jak i dokonuje własnych konstatacji, że taka fenomenologizacja teologii jest osiągalna, gdy bardziej doceni się rolę ciała w ujawnianiu pewnych fenomenów wymykających się badaniom nauk ścisłych.
Zgłębiając odsłanianie się cielesności, można badać dodatkowo fenomeny o charakterze religijnym. Ks. Prof. Dr hab. Ryszard Moń (z recenzji naukowej)
