Książka pokazuje człowieka, jako istotę autobiograficznej i transformującej się refleksji, istotę stawania się, zmierzania się ze złem i kreowania dobra, istotę, która mimo przeciwności losu próbuje odzyskać poczucie życiowej satysfakcji.
To optymistyczne przesłanie tej pracy, mimo że doświadczenia badanych nieprzystępne, a ich jakość życia silnie zdeterminowana licznymi niekorzystnymi czynnikami. Doświadczenia badanych, opisane w pracy, to kanwa dla myślenia o starości w sposób pozytywny, nawet wtedy, gdy życie głęboko doświadcza, a procesy starzenia się dokuczają.
