Autor podjął problem opracowania dziejów Błoń krakowskich, historycznego centrum sportu i rekreacji do 1914 r. Jest to problem badawczy – w zakresie historiografii sportu i rekreacji – który do tej pory w ujęciu plastikowym nie został opracowany.
Autor prezentuje transformację, jaką na przestrzeni wieków przeszły Błonia. W procesie historycznego rozwoju stały się centrum narodzin polskiego sportu i progresywnej rekreacji. Główną hipotezą badawczą było twierdzenie, że jednym z podstawowych czynników rozwoju sportu i rekreacji na przełomie XIX i XX w.
w Krakowie, było istnienie sporej podmiejskiej łąki. Ponadto, sformułowano dodatkową hipotezę, iż Błonia na tle zurbanizowanego Krakowa stały się wyjątkowo istotnym, naturalnym rezerwuarem zieleni i miejscem wypoczynku mieszkańców miasta.
Decyzje austriackie z 1906 r. O zakończeniu dzierżawy części Błoń, jak i o zniesieniu zakazu zabudowy i przypadająca na lata 1907–1912 regulacja Rudawy spowodowały, iż podmiejskie pastwiska stały się centrum wypoczynkowo-sportowym.
Narodziny ruchu sportowo-rekreacyjnego w Krakowie zostały w pracy ukazane poprzez pryzmat fenomenu łąkowego, co pozwoliło na pionierskie ujęcie tematu dziejów polskiej kultury fizycznej, a ponadto stanowi wkład w historię miasta.
Praca jest monograficznym studium historycznym poświęconym działalności w obszarze szeroko pojętej kultury fizycznej, podejmowanej na krakowskich Błoniach od pierwszych wzmianek w źródłach do 1914 roku.
Zanalizowano działalność polskich organizacji i stowarzyszeń kultury fizycznej powstałych na łące do wybuchu I wojny światowej, a oprócz tego, badaniom poddano oddolny, niezorganizowany instytucjonalnie ruch spacerowo-rekreacyjny, tamże mający miejsce.
